Assjemewie

 

Ik heet Loes, geboren in 1986, en wonende te Nederokkerzeel (Kampenhout) met mijn partner Wendy en onze vier kinderen.

Autisme is immer aanwezig geweest in mijn leven - op allerhande manieren, en toch was het lange tijd iets dat ik niet volledig vatten kon. Ik studeerde in het middelbaar een menswetenschappelijke richting, en nadien ging ik voor een bachelor in de Gezinswetenschappen, en bij beide opleidingen moest ik me een standaard verklaring over autisme eigen maken die niet leek te rijmen met wat ik aanvoelde.

Ook in het werkveld  - in allerlei zorginstanties, botste ik als Gezinswetenschapper vaak op onbegrip en een twijfelachtige benadering tegenover kinderen en volwassenen met autisme vanwege de misverstanden die nog steeds de ronde doen. Dit vond ik op z’n zachtst gezegd frustrerend.

 

En dus begon er een jarenlange zoektocht naar wat autisme nu écht is. 
Ik bestudeerde niet alleen autisme, mijn interesse lag ook bij hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid en AD(H)D. Er vond een verschuiving plaats in de informatie die werd verspreid, en het waren uiteindelijk de werken en woorden van de neurodiverse mens zelf die daar grotendeels voor zorgden. Ik zag de raakpunten, de gevoeligheden, de kracht en de capaciteiten die in die diversiteit schuilen.

Ik deed ervaring op als auticoach in een groepspraktijk en leerde daar heel wat bij.


Later werd ik een gevoelige moeder van even gevoelige kindjes; bijzonder begaafd, getalenteerd, uniek, en toch liepen ze vast op school, tussen leeftijdsgenoten, in hobby's,... Ik leek van de ene hulpverlener naar de andere te lopen, van de ene instantie naar de andere. Er waren veel vragen, er kwamen veel antwoorden.
De zoektocht zette zich voort.

En toen kwam uiteindelijk het moment dat ik zelf volledig vastliep op het werk na jarenlang over mijn eigen grenzen te gaan.
Er volgde een hele periode van herstel, en er volgde vooral een groot besef dat het tijd werd om eindelijk te gaan doen wat mijn hart al heel mijn leven aangaf dat ik moest doen; auticoach worden, en deze keer alleen - ik was er klaar voor.


Assjemenou was een naam die al snel opkwam in mijn hoofd eens ik begon te plannen, en het bleef hangen. Asjemenou is een Nederlandse, haast in onbruik geraakte, uitroep van verbazing. Ik gebruikte de uitroep zelf wel eens al lachend in mijn jeugdjaren. Toen ik een naam zocht die kon staan voor wat ik ging doen bleef asjemenou terugkomen, omdat ik er moeiteloos ASS (AutismeSpectrumStoornis) in kon verwerken, maar ook omdat het kan staan voor "ASS-je-me-nou," wat treffend is aangezien autisme wel bepalend is in wie iemand is, maar het is niet àlles. Een mens kan niet tot autisme alleen gereduceerd worden. Niet iedereen met autisme is hetzelfde, integendeel. Niet iedereen heeft baat bij de standaard adviezen rond autisme. Elk mens met autisme is uniek, en ik ga graag op zoek naar een op maat gemaakte aanpak.

 

Een klik is belangrijk, en dus vertel ik je graag al iets over wat je kan verwachten in contact met mij...

Ik ben zacht, mild en rustig, doch rechtuit en openhartig.
Open-minded zijn ligt aan de grondslag van wie ik ben en van hoe ik jou/je kind, en de situatie benader.
Ik ben serieus wanneer het moet, maar humor vind ik ook belangrijk.
Ik ben van het oordeel dat ik jou/je kind wellicht geen trucjes moet aanleren om in deze maatschappij te passen - die heb jij/je kind hoogstwaarschijnlijk allemaal al zelf ontdekt en ze putten vermoedelijk dagelijks uit. Ik wil eerder samen op zoek gaan hoe iemand volledig zichzelf kan zijn binnenin deze maatschappij, zonder al die trucjes. Mijn focus ligt op dromen en wensen, en hoe we sterktes optimaal kunnen inzetten om die dromen en wensen na te streven. 
Ik zet graag in op het verbeteren van dynamieken, in het gezin, op school of op het werk, met aandacht voor ieder individu, zodat elkeen zichzelf kan zijn binnenin een aangename structuur. Daarin gaat er veel aandacht naar zelfzorg, voor zowel kinderen als hun verzorgers, en voor zowel de volwassene als de mensen daarrond.
Jouw inbreng en visie zijn van groot belang. Ik ga je niet opleggen hoe jij iets moet aanpakken want wanneer dit tegen jouw gevoel ingaat houd je dit niet vol, in plaats daarvan bekijken we samen wat voor jou de beste manier is.
Ik ben flexibel in hoe het gesprek plaatsvindt. Zit je liever niet stil tijdens het praten? Geen probleem, dan gaan we wandelen. Helpt het je om tijdens het gesprek te schrijven/tekenen? Doe maar! Wil je je kat op schoot? Gezellig! Zolang jij je maar comfortabel voelt...